W jaki sposób pomaga w tym Kwestionariusz Badania Kompetencji Harrisona?

Harrison Assessment postrzega każdą osobę jako niepowtarzalną i unika powszechnej kategoryzacji ludzi według uogólnionych typów osobowości. Harrison mierzy satysfakcję oraz cechy zachowań, które mają wpływ na efektywność w pracy. Chroni to przed katalogowaniem poszczególnych jednostek według przyjętych uprzednio „etykiet” czy „szufladek”, jak ma to miejsce w innych metodach tego typu.  Celem jest pomóc Ci w budowaniu kariery poprzez rozpoznanie Twoich kluczowych mocnych stron, najbardziej odpowiednich ról i potencjalnych zakłócaczy.

Kwestionariusz różni się zdecydowanie od przeciętnego testu osobowości ponieważ został on zbudowany od zera i rozwinięty w celu badania czynników wydajności pracy. Skupia się na zdolnościach i kompetencjach takich jak: komunikacja, podejmowanie decyzji, kreatywność, umiejętności interpersonalne, przywództwo, efektywność zespołu, wsparcie, motywacja, poczucie własnej wartości, umiejętności organizacyjne a także jak dana osoba radzi sobie z władzą, autorytetem i autonomią.

1. Teoria satysfakcji z pracy (przyjemność/wydajność)

Badania Harrisona pokazują, że  pracownicy, którzy w co najmniej 75% lubią swoją pracę, mają trzykrotnie większe szanse na osiągnięcie sukcesu.

• Czynności, które dają Ci radość powtarzasz częściej, a kiedy je powtarzasz wychodzą Ci one coraz lepiej lub stajesz się w nich lepszy.
• Kiedy robisz coś dobrze, otrzymujesz pozytywny feedback i wzrasta Twoja pewność siebie, a to prowadzi do większej satysfakcji z danej czynności /cykl się powtarza

Natomiast kiedy mierzymy się  z zachowaniami lub zadaniami, których nie lubimy:

• Mamy tendencje do unikania ich lub odkładania na później, a co za tym idzie zmniejszamy nasze szanse na nauczenie się czegoś nowego lub rozwinięcie.
• Zmniejsza się szansa na otrzymanie pozytywnego feedbacku i z jeszcze większą niechęcią zabieramy się do tej czynności / cykl się powtarza

2. Teoria Paradoksu

Nowatorstwo teorii paradoksu opiera się na zauważeniu, że silna, dominująca cecha sama w sobie niekoniecznie jest prawdziwym atutem.  Kiedy jedna cecha jest silniejsza niż jej cecha paradoksalna możemy mieć tendencje do zachowań będących pasywnymi lub agresywnymi brakami. Zwykle dostrzegamy korzyści jakie płyną z naszych silnych cech, ale często nie zauważamy mogących się z tym wiązać niezamierzonych konsekwencji.

Dopiero kiedy jedna mocna cecha jest balansowana drugą mocną cechą paradoksalną, w obu przypadkach znikają potencjalne słabości każdej z nich. Istotne jest zrozumienie korzyści płynących ze zbalansowania i niezamierzonych konsekwencji wynikających z niezbalansowanych zachowań paradoksalnych.